![]() |
![]() |
![]() |
|
BORELIOZA
Przeczytaj o statystykach dotyczących zastosowania diagnostyki elektrorezonansowej u pacjentów z boreliozą:
K. Michalak, "Borreliosis in the bioresonance MORA diagnostics" - poster presented in the International Conference "Fields of the Cells", 6-7 October 2012, Basel, Swiss
Przedstawiona w posterze tabela przedstawia, jak często (w %) określony sygnał rezonował w badanych grupach: A - łagodna / utajona borelioza (rezonans 1 do 9), B - średnio nasilona borelioza, (rezonans 10-20) C - nasilona borelioza (rezonans 30 i więcej). Nasilenie boreliozy ocenione było jedynie z wartości siły rezonansu, co nieco osłabia dokładność statystyk, jednak generalnie obserwuję korelację między siłą rezonansu a nasileniem objawów u pacjenta. Grupa 0 to grupa pozostałych pacjentów, którzy chorowali na różne inne choroby, ale nie boreliozę. W przypadku testu biorezonansowego osoby całkowicie zdrowe cechują się idealną równowagą energetyczną i nie rezonują u nich praktycznie żadne sygnały. Wnioskowanie z powyższych statystyk musi być ostrożne i uwzględniać specyfikę analizowanego sygnału. Poniżej zamieszczam ogólne wnioski przedstawione w prezentacji.
Conclusions: 1.Borrelisosis is one of possible reasons of different undiagnosed symptoms, especially concerning the Central Nerve System. 2. Many patients suffer from latent borreliosis. The main symptom of the latent borreliosis is an excessive tiredness and sleepiness. 3. Borreliosis can lead to different autoimmune illnesses: e.g. Sclerosis Multiplex, Polyarthritis. 4. The oxidative stress and the antioxidants’ deficiency (vit.E, Mn, Zn, Fe, Se, Cystein, Glutathione) are common in the chronic borreliosis patients. 5. Cerebral structures of skull base are especially attacked by borreliosis (Especially the brainstem, cerebellum, medulla oblongata, cerebrum opticum, thalamus, olfactory bulb) . 6. Chronic borreliosis patients suffer often from Deficiency of immune system. 7. Co-infections (fungosis, EBV, Cytomegalie, parasites) and allergies (wheat, milk, eggwhite) accompany the borreliosis making the treatment difficult and selfhealing impossible. 8. Many trace elements, vitamins and amino acids are defficient (in different combinations for individual patients). 9. Suprarenal deficiency (resonating DHEA) can be observed especially in the group C. 10. Some toxines (Lindan, Pyrethrum, Lead, Arsenic, Mercury) accompany borreliosis more often than other ones. They can be the factors facilitating the progress of the illness or the factors reducing the selfhealing abilities.
(Tłumaczenie) Wnioski: 1. Borelioza jest jedną z możliwych przyczyn niezdiagnozowanych objawów, w szczególności tych - dotyczących układu nerwowego. 2. Wiele pacjentów cierpi na utajoną boreliozę. Głównym objawem utajonej boreliozy jest nadmierne zmęczenie i nadmierna senność. 3. Borelioza może prowadzić do różnych chorób autoimmunologicznych np. stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów. 4. Stres oksydacyjny i niedobór antyoksydantów (witamina E, mangan, cynk, żelazo, selen, cysteina, glutation) są częste u pacjentów z przewlekłą boreliozą. 5. Struktury układu nerwowego leżące na podstawie czaszki są szczególnie atakowane przez boreliozę: w szczególności pień mózgu, móżdżek, rdzeń przedłużony, część wzrokowa mózgu, wzgórze, opuszka węchowa. 6. Pacjenci z przewlekłą boreliozą mają osłabione funkcje układu odpornościowego, w szczególności - odporność komórkową. 7. Boreliozie często towarzyszą koinfekcje: (grzybica, wirus Epsteina-Barra (mononukleozy), wirus cytomegalii, pasożyty) oraz nadwrażliwości na pokarmy (pszenica, mleko, białko jaja, co czyni leczenie boreliozy trudnym, a samowyleczenie niemożliwym. 8. Wiele pierwiastków śladowych, witamin i aminokwasów jest w niedoborze ( w różnych kombinacjach u różnych pacjentów) 9. Osłabienie (wyczerpanie) nadnerczy (rezonujące DHEA) może być obserwowane szczególnie w grupie C. 10 Niektóre toksyny (Lindan, Pyrethrum, Ołów, arsen, rtęć) towarzyszą boreliozie częściej niż innym chorobom. Mogą to być czynniki ułatwiające progres choroby lub czynniki osłabiające zdolności samowyleczenia.
Leczenie boreliozy - osobiście w leczeniu boreliozy stosuję z dość dobrym skutkiem niemieckie standardy izopatii, do których dołączam indywidualne zalecenia wynikające z konieczności usunięcia koinfekcji, uzupełnienia niedoborów, wyrównania stresu oksydacyjnego, wzmocnienia układu odpornościowego itd.
Borrelia
Burgdorferi – podstępny krętek
Powyższy artykuł napisany został na podstawie opracowania Dr Josepha J. Burrascano z East Hampton, New York ściągniętego z anglojęzycznej strony internetowej www.lyme.org. Pragnę podziękować Panu Jarosławowi Olszewskiemu za pomoc w uzyskaniu tych materiałów w wersji polskiej. Powyższe opracowanie został napisane przeze mnie dość dawno - było jednym z pierwszych w polskim internecie, stąd w szczegółach może być nieco nieaktualne...W szczególności nie miałem jeszcze osobistych doświadczeń w diagnozowaniu i leczeniu boreliozy.
-----------------------------------------------------------------------***---------------------------------------------------------------------------
Chciałbym
napisać dziś parę słów na temat choroby, która najprawdopodobniej dokucza
wielu ludziom w Polsce i na świecie. Jej prawidłowe zdiagnozowanie jest ciągle
jeszcze bardzo trudne i to zarówno w Polsce jak i w Stanach Zjednoczonych.
Chodzi o chorobę przenoszoną przez kleszcze, wywoływaną przez bakterię zwaną
Borrelia Burgdorferi a nazywaną powszechnie boreliozą. Informacje, jakie są dostępne w podręcznikach chorób zakaźnych i neurologii, nawet tych najnowszych, są nieco przestarzałe w kontekście najświeższych odkryć w tej dziedzinie, dlatego chciałbym się z Państwem podzielić nowinkami dotyczącymi diagnozowania i leczenia tej choroby.
Choroba
z Lyme
Borelioza
zwana jest też bardzo często Chorobą z Lyme, gdyż właśnie w miasteczku
Lyme w USA latach 60-tych po raz pierwszy opisano epidemię tej choroby,
zidentyfikowano tam wtedy jej sprawcę -
krętka oraz przenosiciela – kleszcza.
Choroba
przenosi się na człowieka po ukąszeniu przez zakażonego kleszcza. Krętki
rozprzestrzeniają się szybko po ciele nowego gospodarza, już 4 godziny po ukąszeniu
znajdowano je w mózgu zwierząt doświadczalnych. Chorobę może przenosić nie
tylko postać dorosła kleszcza, ale także jego postać larwalna zwana nimfą,
ugryzienia przez nimfę jednak z reguły nie zauważamy.
Po
upływie od 4 dni do kilku tygodni po ukąszeniu w miejscu wniknięcia krętka
pojawia się tzw. rumień wędrujący.
Jest to mimośrodowe, zaczerwienione, nieco wybrzuszone znamię, czasami lekko
swędzące lub kłujące. Często pozostaje ono przez pacjenta niezauważone.
Jakkolwiek zmiana ta jest dość znamienna, to jednak pojawia się tylko w niecałej
połowie przypadków.
Po
okresie kilku tygodni od zakażenia pojawiają się inne objawy choroby. Mają
one swoje źródło albo w reakcji zapalnej skierowanej przeciw krętkowi oraz w
wytwarzanych przez nie neurotoksynach. Dominują wśród nich objawy
grypopodobne: gorączka, poty, dreszcze, fale gorąca, powiększenie węzłów
chłonnych oraz w dalszej kolejności objawy neurologiczne: zapalenia korzeni
nerwowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, porażenia nerwów czaszkowych
(szczególnie porażenie nerwu twarzowego). W późnej boreliozie, która może
rozwinąć się po kilku miesiącach od zakażenia, mogą dołączyć się bóle
stawów, przewlekłe zanikowe zapalenie skóry, zaburzenia przewodnictwa w
sercu. Mogą też pojawić się różne inne mniej swoiste objawy jak zmęczenie,
słaba wytrzymałość, bóle, kurcze mięśni, problemy ze wzrokiem i słuchem,
nadmierna reakcja na alkohol, nasilona choroba lokomocyjna, nieregularne miesiączkowanie,
bóle głowy.
Znamienne
dla boreliozy jest nasilanie się objawów w odstępach miesięcznych, co związane
jest z cyklem życiowym krętka.
Badania
immunologiczne
Podstawowym
sposobem rozpoznawania infekcji jest badanie obecności przeciwciał przeciwkrętkowych
we krwi. Przeciwciała przeciwko boreliozie pojawiają się we krwi dopiero po
kilku tygodniach od zachorowania, tak więc nie ma sensu robić badania bezpośrednio
po ukąszeniu przez kleszcza. Należy odczekać ok. 4 tygodni. W późnym
stadium choroby badania wykrywają jedynie tylko ok. 1/3 przypadków. Jest to
związane z tym, że występuje wiele odmian i podtypów krętków boreliozy i
nie wszystkie są wykrywane przez testy.
Ponadto
wykryto niedawno, że krętek może wytwarzać w swej ścianie komórkowej
specjalne białko - glikoproteinę, która wiąże przeciwciała żywiciela.
Dlatego możliwe jest, że przeciwciała te są ukryte w tym białku i stosowane
metody wykrywania tych przeciwciał zawodzą. W rezultacie pomimo trwania
infekcji może pojawiać się wynik ujemny badania.
Z
drugiej strony część ludzi zdrowych może mieć przeciwciała po zachorowaniu
i samoistnym wyleczeniu, dlatego też wartość diagnostyczna badania poziomu
przeciwciał jest znacznie
ograniczona. W świeżych przypadkach wskazane jest w związku z tym powtórzenie
wyników po 4 tygodniach celem stwierdzenia wzrostu ilości przeciwciał.
Przy
ujemnych wynikach badań i istotnym podejrzeniu choroby zaleca się, by w miarę
możliwości, powtórzyć badania w innym
laboratorium, gdzie wykorzystywana jest odmienna metoda oznaczania przeciwciał.
Zwiększa się w ten sposób szansa uzyskania wyniku dodatniego. Tym niemniej i
tak część pacjentów pozostaje niezdiagnozowana. W takim przypadku konieczne
jest oparcie diagnozy na dokładnym badaniu pacjenta, dokładnej z nim rozmowie
oraz przede wszystkim na reakcji pacjenta na zastosowane leczenie przeciwkrętkowe.
Istnieją
jeszcze inne metody wykrycia krętka, choć przyznam się, że nie wiem, na ile
są one dostępne w Polsce. Wymagają one z reguły wykonania biopsji ze zmiany
chorobowej. Są to mikroskopia tkankowa, mikroskopia tkankowa z zastosowaniem
immunofluorescencji, hodowla krętków, badanie w kierunku DNA krętka.
Postacie
rozwojowe krętka
Najnowsze
badania wykazały, że krętek może istnieć w trzech różnych postaciach
rozwojowych, a nie w jednej, jak dotychczas sądzono. Są to: postać
dorosła, tzw. forma L oraz cysta.
W trakcie infekcji te trzy formy mogą przechodzić jedna w drugą, co wydaje się
być przyczyną dotychczasowych niepowodzeń leczniczych. Istnieją także
dowody, że krętek może wytwarzać formy przetrwalnikowe wewnątrz komórek
takich jak makrofagi, limfocyty, komórki śródbłonka i może uniknąć w ten
sposób działania antybiotyków.
Forma
L nie posiada ściany komórkowej, jest więc niewrażliwa na wiele stosowanych
w boreliozie antybiotyków, działających na ścianę komórkową. Cysty
natomiast są oporne na prawie wszystkie antybiotyki.
Leczenie
Dotychczasowe
leczenie boreliozy, zalecane w dostępnych w Polsce podręcznikach, polega na
podawaniu przez okres 2-4 tygodni odpowiednich antybiotyków. Jednak doświadczenia
amerykańskich badaczy i lekarzy zajmujących się tą chorobą wskazują, że
jest to okres zdecydowanie zbyt krótki, a zastosowane dawki leków zbyt małe.
Stąd odsetek wyleczeń jest bardzo mały – choroba nawraca.
W
przypadku pacjentów dłużej chorujących leczenie musi wynosić średnio ok. pół
roku, a decyzja o jego zakończeniu powinna być oparta o dokładną obserwację
wszystkich objawów pojawiających się w trakcie leczenia.
Leczenie
wymaga więc dużego doświadczenia lekarza w prowadzeniu pacjenta cierpiącego
na tę chorobę oraz ścisłej współpracy lekarza z pacjentem. Jako główne
czynniki skazujące leczenie na niepowodzenie wymienia się: niewykonywanie
zaleceń lekarza, spożywanie alkoholu oraz niedostatek wypoczynku.
Długotrwałość
terapii sprawia, że koszty leczenia tej choroby są dość wysokie. Pewne
nadzieje na ich obniżenie oraz zmniejszenie ilości objawów ubocznych leczenia
może dać stosowanie antybiotyków pulsacyjnie – przez 2-3dni w tygodniu z
przerwą przez 4-5 dni, gdyż po wytruciu krętków pozostałe postacie
rozwojowe potrzebują kilku dni na dojście do postaci dorosłej.
Dotychczasowe
leczenie było ukierunkowane tylko na postać dorosłą, która istnieje jedynie
przez kilka dni w miesiącu w cyklu życiowym krętka. Stąd konieczność
terapii kilkumiesięcznej. Wszystkie cysty muszą się otworzyć, przejść swój
cykl rozwojowy, dojść do postaci dorosłej i zostać wytrute.
Wszystko
to nie wygląda najlepiej. Jest
jednak światełko w tunelu. Odkryto niedawno, że cysty są wrażliwe na bardzo
tani, dostępny w Polsce antybiotyk, jakim jest Metronidazol. Najświeższe
doniesienia o połączonej terapii Metronidazolem i innym antybiotykiem mówią,
że terapia taka jest podobno dość
skuteczna i prawdopodobnie skróci to (może nawet znacznie) czas koniecznego
leczenia choroby.
Reakcja
Herxheimera
Reakcja
Herxheimera to zespół objawów, jakie pojawiają się w przebiegu leczenia różnych
infekcji antybiotykami. Szczególnie obserwuje się ją w trakcie leczenia chorób
pasożytniczych, pierwotniakowych i krętkowych. Związana jest ona z bardziej
lub mniej gwałtowną reakcją immunologiczną na dużą ilość martwych komórek
agresora pojawiającą się w organizmie po zastosowaniu antybiotyku. To właśnie
obecność reakcji Herxhemiera świadczy o tym, że zastosowaliśmy antybiotyk,
który działa przynajmniej na jedną postać rozwojową krętka, a brak tej
reakcji przez 6-8 tygodni trwania leczenia jest sygnałem do zakończenia
terapii.
Reakcja
Herxheimera polega na pojawieniu się objawów rzekomogrypowych takich jak bóle
głowy, bóle kości i skóry, nudności, gorączka, dreszcze, zaczerwienienie
skóry, obrzęki i bolesność stawów. Nasilenie tych objawów jest tym większe,
im więcej zarazków zostało wytrutych. Objawy te utrzymują się przez kilka
dni, ale u niektórych pacjentów w niektórych chorobach nawet 5 tygodni.
W
boreliozie reakcje te pojawiają się najczęściej w odstępach miesięcznych,
co związane jest z cyklem życiowym krętka. W miarę leczenia reakcje te są
coraz słabsze, tak że w fazie końcowej terapii mogą być przez pacjenta
niezauważone. To właśnie od skrupulatności obserwacji własnego organizmu
przez pacjenta zależy w dużej mierze skuteczność leczenia, czyli, że po
odstawieniu antybiotyku nie nastąpi nawrót choroby.
W
przypadku, gdy podejmuje się leczenie boreliozy ‘na ślepo’, tzn. przy
ujemnym wyniku w badaniu poziomu przeciwciał, to właśnie pojawienie się
reakcji Herxheimera jest wskaźnikiem, że kontynuacja leczenia jest celowa. Jeśli
reakcji Herxheimera nie ma, leczenie należy przerwać, gdyż przyczyna
dolegliwości musi być inna. W przypadku boreliozy przewlekłej, po wdrożeniu
antybiotyków i pojawieniu się reakcji Herxheimera, przeciwciała mogą się po
kilku tygodniach znowu na jakiś czas pojawić. Celowe jest więc wtedy powtórzenie
badania.
Jak
wyciągnąć kleszcza
Kleszcza
należy wyciągać przy użyciu pęsety (nie palców). Należy chwycić go jak
najbliżej skóry i wyciągnąć zdecydowanym, prostym ruchem na zewnątrz. Następnie
trzeba zdezynfekować miejsce ukąszenia. Kleszcza nie należy drażnić gorącem
lub chemikaliami gdyż może to spowodować, że wstrzyknie on więcej zarazków
do skóry. Im wcześniej usunie się kleszcza tym mniejsze prawdopodobieństwo
choroby, jeśli był on zakażony.
Autor: Krzysztof Piotr Michalak. Prawa autorskie zastrzeżone. |
Umawianie wizyt: tel. 61 843 60 00 - w godzinach pracy gabinetu (zmiennych) lub bezpośrednio na telefon komórkowy: 606 412 500
|